Mijn verhaal
In april 2020 zat ik thuis met mijn toen 8-jarige dochter. Omdat we in een pandemie zaten op dat moment, ging zij niet naar school en kon ik niet naar mijn werk (ik werkte op een sportschool en die waren gesloten). Dagenlang met niemand anders om tegen te praten dan een 8-jarige, besloot ik om Tinder te installeren. Gewoon om een verzetje te hebben en om met mensen te kunnen praten. Wie weet ontmoette ik wel een leuke man! Ik was op dat moment 7 jaar single en had het prima voor elkaar: leuke baan, leuk huis, spaargeld op de bank en ik vond alleen zijn eigenlijk prima. Zoals ik tegen een vriend van mij zei: ik hoef niet persé een relatie maar als ik iemand ontmoet die echt iets toevoegt vind ik het prima.
Al op de eerste dag had ik een match met een leuke man. In eerste instantie chatten we via Tinder, maar besloten na een paar dagen om via videobellen af te spreken. Op zaterdagavond was het zover en we kletsten gezellig via een scherm. Het beviel goed en zo hadden we steeds meer contact. We wisselden telefoonnummers uit en appten al snel de hele dag. Hij was een alleenstaande vader van 2 jongens en zat ook thuis door corona. Dat was niet het enige dat een band smeedde. Hij leek in alles mijn ideale man: levensvisies kwamen overeen, allebei waren we op zoek naar iemand die ons aan kon vullen. We spraken in die eerste weken over van alles en nog wat.
Ondanks de corona-restricties besloten we toch om af te spreken. We spraken af voor een wandeling en vanaf het begin van de date ging het super. De klik die we via het scherm hadden was er ook in het echt en al snel nodigde ik hem uit om te blijven eten. Het was leuk, soepel en er was voor mij geen enkele rode vlag. Dit was een leuke man, ik kon niet geloven dat ik zo’n mazzel had om hem te ontmoeten.
Rode vlag
De eerste rode vlag had al de lucht in moeten gaan.. Niemand is zo perfect. Aan werkelijk álles wat ik zei te zoeken in een man, kon hij voldoen. Omdat het zo verschrikkelijk goed voelde tijdens de hele middag en avond, wilde ik niet dat er een einde aan zou komen. Ik stelde voor dat hij kon blijven slapen (we hadden allebei de kinderen niet), zodat we de date voort konden zetten. Alléén slapen, zei ik hem. Ik wil écht niets anders. Hij zei dit te respecteren en zo hoefden we de date niet te stoppen. Eenmaal in bed zocht hij tóch toenadering en ik gaf toe… Hij respecteerde mijn grens niet en duwde tóch z’n zin door. Het maakt niet uit dat hier geen geweld bij kwam kijken, het feit dat hij mijn grenzen niet respecteerde had voor mij een rode vlag moeten zijn. Dat was het echter niet. Toen nog niet.
Relatie eerste jaar
De dagen, weken en maanden die volgden waren over het algemeen super. We waren verliefd, zagen elkaar als de kinderen bij hun andere ouder was en hadden veel contact via WhatsApp. We belden iedere avond uren en er leek geen vuiltje aan de lucht. Natuurlijk waren we wel allebei ondernemers in Corona-tijd, dus stonden we voor verschillende uitdagingen. Ik omdat de sportscholen nog steeds dicht waren, hij omdat hij wel weer mocht werken, maar tegen andere problemen aanliep. Hij gaf aan geldzorgen te hebben door de Corona-sluiting en ik kon me daar best iets bij voorstellen. Als je een pand huurt, dan geeft dat stress als je geen inkomsten hebt. Doordat hij het bedrijf samen met zijn ex had, praatten we daar ook veel over.
Hij was zelden positief over zijn ex, dat terwijl ze bijna 20 jaar bij elkaar waren geweest. Hij zei ook niet direct iets negatiefs over haar, maar vergeleek haar altijd met mij. Als ik bijvoorbeeld een broodje voor hem maakte, dan zei hij: “dat zou zij nooit gedaan hebben”. Wat ik ook deed, hij vergeleek ons en ik kwam er dan altijd positief uit. Op deze manier zorgde hij ervoor dat ze langzaam maar zeker in mijn hoofd ‘de gekke jaloerse ex’ werd.
Eerste ruzie
Na een paar maanden hadden we onze eerste ruzie. Het was niet eens een echte ruzie, het was vooral heel vreemd. Op vrijdag hadden we nog normaal contact gehad en op vrijdagavond laat stuurde hij een bericht dat hij het toch niet meer zag zitten en dat we er maar beter mee op konden houden. Vanuit het niets. Ik snapte er niets van en probeerde hem te bellen. Hij nam niet op en reageerde alleen via appjes. Die avond werd het niet opgelost en de volgende dag hadden we afgesproken met de kinderen erbij. Die hadden inmiddels kennis gemaakt en dat ging super.
We spraken toch af om de kinderen niet teleur te stellen en hij deed alsof er niets aan de hand was. We besloten een stuk te gaan wandelen door een natuurgebied en ik vroeg wat er aan de hand was. Hij zei dat er niks was, maar dat hij door de stress soms niet dacht dat hij een goede partner voor me kon zijn. Nu zag hij het beter en we konden door alsof er niets was gebeurd. Hij had zich vergist.
Weer een rode vlag, weer niet herkend.
Drugs
In juli 2021, 14 maanden in de relatie, belde hij me huilend op. Zijn ex had aangegeven dat zijn kinderen niet meer naar hem toe mochten komen. Ik vroeg hem naar mij te komen en dat deed hij. Huilend bij mij op de bank, nadat ik mijn dochter op bed had gelegd, vertelde hij dat zijn ex bij hem had ingebroken en drugs had gevonden (hij had tegen mij altijd gezegd dat hij dat absoluut niet deed). Ik schrok daar uiteraard van, maar hij beweerde dat het af en toe maar was en dat er niets was om me zorgen over te maken. Ik vroeg hem of dat alles was en hij beloofde dat dat zo was. Dat weekend was hij bij mij, verdrietig omdat hij zijn kinderen niet mocht zien en boos op zijn ex. Voor mijn dochter natuurlijk ook heel verwarrend, want zowel zij als ik hadden geen idee wat er gaande was.
Een paar dagen later kreeg ik een mail van zijn ex. Daarin vertelde ze wat ze allemaal voor drugs had gevonden en dat hij veel porno en foto’s en filmpjes van zichzelf op zijn computer en tablet had staan. Ik heb hem hiermee geconfronteerd en hij gaf toe dat dat zo was maar dat zij het veel groter maakte dan het was. Hij gebruikte wel eens drugs en was inderdaad een keertje vreemd gegaan, in het begin van onze relatie. Hij betuigde veel spijt en zou dat nooit meer doen uiteraard.
Omdat ik een ondersteunende partner wilde zijn en inmiddels veel had geïnvesteerd in deze relatie, stapte ik niet zomaar op. Ik had inmiddels een beeld van zijn ex in mijn hoofd (wat hij daar zorgvuldig had geplant) en ik stond uiteraard achter mijn partner. Ik schoof haar mailtjes terzijde en geloofde mijn partner. Hij was degene die voor me stond en in mijn ogen keek tenslotte. Ik heb wel mijn familie verteld dat hij drugs gebruikte, maar inmiddels hadden we afgesproken dat ik de relatie voort zou zetten onder de voorwaarde dat hij naar bijeenkomsten van de NA zou gaan. Mijn ouders waarschuwden me wel op te passen, maar ik bleef achter hem staan.
Opstapeling van problemen
In de maanden daarna waren we vooral bezig met het in contact komen met zijn kinderen. Hulpverlening die hiervoor werd ingeschakeld hielp niets en wij weten dat vooral aan het niet meewerken hieraan van zijn ex. Ik zegde afspraken voor mijn werk af, om hem bij te staan tijdens alle afspraken.
In oktober van dat jaar stapte zijn ex uit de onderneming, zodat hij nu een eenmanszaak had. Hij leek dit absoluut niet aan te kunnen en al snel daarna zat ik op zondag de stapels ongeopende post open te maken. Hij had al maanden de huur van het pand niet betaald en er stond een uitzetting gepland voor die maandag. Ik ben op maandagochtend gaan bellen om dit nog een week uit te kunnen stellen, zodat hij de spullen uit het pand kon halen. Tijdens het verhuizen van deze spullen belde hij dan huilend op dat hij het allemaal niet meer aankon en ik zegde dan maar weer mijn afspraken af om hem te gaan helpen. En dat terwijl ik dus al maanden geen inkomsten had gehad vanwege Corona-sluitingen. Als ik hem kwam helpen zocht hij altijd ruzie, totdat ik gewoon stopte met tegen hem praten. Maar ik bleef hem wel helpen, want hij had tenslotte al zoveel stress. Het zou weer beter worden, als alles weer in orde was.
Een tijd later bleek dat hij ook de huur van zijn appartement niet had betaald, zodat hij daar dus ook uitgezet zou worden. Hij trok bij mij in, omdat ik hem niet op straat wilde laten staan. Zijn spullen verhuisden we uit zijn appartement in een gehuurde bus (die ik betaald had) naar een gehuurde opslagruimte (ook door mij betaald). Op dat punt was ik denk ik alle rode vlaggen voorbij en wilde ik gewoon dat alles weer werd zoals het was geweest.
Drugsverslaafd
Vanaf het punt dat hij bij mij woonde bleek hoe erg hij verslaafd was (crack). Ik had het niet willen zien, maar hij kon helemaal niet zonder drugs. Hij beweerde zelf dat dat pas in de laatste maanden was ontstaan, door stress van de gehele situatie. Ik eiste dat hij zich aanmeldde bij een afkickkliniek en uiteindelijk deed hij dat. Onder protest, want zo erg was het allemaal niet. Hij zei dat hij kon stoppen wanneer hij wilde.
Intussen werden de verwijten naar mij meer en gemener. Nooit waar mijn dochter bij was gelukkig, maar wanneer zij op school was of op bed lag kon hij echt gemeen tegen me zijn. Dat het mij niet uitmaakte of hij zijn kinderen ooit nog zou zien, dat ik niets te klagen had omdat ik mijn dochter nog had, dat het mij niet uit zou maken of hij dood zou zijn of niet. Als ik naar de sportschool wilde gaan, suggereerde hij dat ik dat deed omdat ik de aandacht van de mannen daar wilde.
De reden dat ik het allemaal volhield, was omdat ik oprecht heel veel van hem hield. Ik was ontzettend verliefd op hem geweest dat eerste jaar en dacht dat deze situatie een tijdelijk iets was wat we samen te boven zouden kunnen komen. Als hij maar afgekickt was konden we de problemen met de kinderen ook wel aan. Samen.
In april 2022 had hij een intakegesprek bij een afkickkliniek. Ik ging mee en op de terugweg in de auto kreeg ik weer de volle laag: hoe lekker ik het had gevonden om over hem te praten, dat ik hem dan lekker zwart kon maken. Geen woord van dank dat ik weer afspraken en werk had afgezegd om mee te kunnen. Er bleek een flinke wachtlijst te zijn, dus ik kon hem weer gewoon mee naar huis nemen. Een medewerker daar vroeg me of ik in gevaar was. Ik zei nee, maar besef nu dat ik dat wel was.
Intussen woonde hij bij mij zonder inkomen, ik betaalde dus voor alles. Hij jatte geld wat ik in huis had, alle cash was op een gegeven moment verdwenen. Hij probeerde af en toe een baantje uit, maar hield dat nooit lang vol. Op een dag kwam ik er achter dat hij niet alleen nog steeds drugs gebruikte, maar dat hij ook seks had met anderen. Ik vond appjes in zijn telefoon van andere vrouwen, vrouwelijke collega’s en prostituees (die hij vraagt wat ‘een half uurtje online’ kost). Nadat ik hier achter kwam zette ik hem het huis uit. Ik bracht hem bij zijn zus, maar we hielden wel contact.
Afkickkliniek en daarna
Ook terwijl hij in de afkickkliniek zat, bleef ik hem steunen. Ondanks alles wat er al was gebeurd, dacht ik nog steeds te zien dat hij zijn best deed. Ik verdiepte me in verslavingen, probeerde hem te ondersteunen. Maakte geen verwijten, want verslaving is een ziekte. Probeerde zo begripvol mogelijk te zijn en negeerde inmiddels alle rode vlaggen die continu in mijn gezicht wapperden. Na de detox-kliniek kwam de afkickkliniek en daarna had hij behoefte aan een stabiele omgeving zeiden de behandelaars. Dus nam ik hem weer in huis, want anders kreeg ik het verwijt dat ik niet écht wilde dat hij zou herstellen. Want bij mij thuis was een stabiele omgeving en een andere plek had hij niet. Dus als ik wilde dat hij beter werd, dan moest ik hem die stabiele omgeving bieden.
In oktober 2022 ging het niet meer en verhuisde hij naar een safehouse. Daar werd hij in eerste instantie niet toegelaten omdat er nog cocaïne in zijn urine werd gevonden. Dat was dus ná de afkickkliniek… Toen hij niet werd toegelaten dreigde hij met zelfmoord, zodat ik hem maar weer in huis zou nemen. Ik nam hem mee, maar gaf op dat moment wel aan dat dat de laatste keer was. Hij mocht 3 dagen later terugkomen naar het safehouse en heeft me die 3 dagen geterroriseerd. Toen hij uiteindelijk weg was, was ik oprecht opgelucht, maar nog steeds was het niet genoeg om alle contact te verbreken. Ik bleef hoop houden.
Nog meer leugens, nog een kliniek
We hadden in die tijd nog steeds veel app-contact en belden ook veel. Ik kwam er achter dat hij loog over waar hij woonde en dat hij nog steeds gebruikte. Als ik dan weer achter de zoveelste leugen kwam, dan was zijn excuus altijd dat hij mij wilde beschermen. Anders maakte ik me maar zorgen. Maar het was vooral voor hem heel lastig dat hij niet bij mij kon wonen… Hij stuurde mij ook constant betaalverzoekjes alsof ik een pinautomaat was en ik had de energie niet meer om nee te zeggen. Ik betaalde dus feitelijk zijn drugsverslaving.
In januari blijkt dat hij al weken niet meer in een safehouse woont en wisselend bij zijn zus en een vriend op de bank slaapt. Hij had een baantje in de horeca en kon vaak niet bellen omdat hij zegt te moeten werken. Ik heb inmiddels geen idee wat er waar was, dus ik ga ervan uit dat alles een leugen was. Hij meldt zich aan voor een afkickkliniek in Zuid Afrika en gaat daar in januari 2023 naar toe.
In deze kliniek zegt hij dat hij nu écht wordt geholpen en dat hij weer hoop voor de toekomst heeft. We hebben op dat moment geen fysieke relatie, maar ik zie hem nog wel als mijn (toekomstige) partner. Ik krijg weer hoop. Hij zegt dat hij twee keer per week mag bellen en die momenten belt hij mij. Toch lopen zijn telefoonkosten in die maanden op tot maar liefst € 700. Zijn abonnement had hij ook niet betaald waardoor dat werd afgesloten, dus had ik voor hem een abonnement afgesloten. Als ik vraag waarom de rekening zo hoog is, krijg ik het verwijt dat ík graag wil dat hij belt, dus dat ik dan ook niet moet klagen over de kosten. Ik laat het maar weer.
Hij is zo’n 10 weken daar geweest en bij aankomst terug op Schiphol haal ik hem op. Weer afspraken afzeggen, weer geen inkomsten. We spraken af dat we nu een nieuwe start kunnen maken, dat we opnieuw beginnen met daten. Maar echt overnieuw kan natuurlijk niet, er is teveel gebeurd.
Begin van het einde
We proberen af te spreken, maar ik wilde praten over wat er was gebeurd. Hoe we alles achter ons konden laten. Hij wilde opnieuw beginnen en bij de dag leven. Alles vergeten wat er was gebeurd en ik moest gewoon niet zo moeilijk doen. Vaak verwijten en veel geruzie. In mei 2023 gaf ik aan dat ik geen basis voor een relatie meer met hem zag. Dat leverde meer verwijten van zijn kant op, maar er was op dat moment teveel gebeurd om me nog om te laten praten.
Toch blijft hij op dat moment nog wel in mijn leven. We zeiden beste vrienden te zijn en hadden nog steeds veel contact. Hij woonde in een safehouse en ik ging met mijn dochter bij hem op bezoek. Hij kwam af en toe een dagje naar mij toe als mijn dochter bij haar vader is, maar er is vanuit mij geen vertrouwen meer.
Depressie
In december 2023 is het op. Ik kan niet meer stoppen met huilen en meldt me ziek op mijn werk. In de loop van de weken blijkt dat het me allemaal teveel is geworden en ik zak weg in een flinke depressie. Ik weet iedere dag voor mijn dochter te zorgen, maar zodra zij naar school is lig ik op de bank en verdrink ik in Netflix-series. Ik kan niets meer hebben, alles wat er van me gevraagd wordt doet me in tranen uitbarsten en alles is teveel. Ik leef bij de dag en kan er niets meer bij hebben.
Gelukkig heb ik een fijne werkgever die ziet wat er gebeurt en die biedt me een psycholoog aan. Met deze psycholoog heb ik een fijne klik en door haar lukt het me om het contact met hem te verbreken. Dit geeft veel rust en in de maanden daarna kom ik met hulp en rust langzaam uit deze gitzwarte periode. Pas in oktober 2024 ga ik weer fulltime aan het werk.
Alles blijkt gelogen
Langzaam maar zeker kom ik er achter dat álles wat hij me vertelde is gelogen. Vanaf het allereerste begin. Hij gebruikte al drugs toen ik hem leerde kennen, hij is gedurende onze hele relatie niet gestopt met andere vrouwen en seks met anderen. Hij heeft mij willens en wetens in gevaar gebracht hiermee, omdat ik inmiddels weet dat hij dat ook onbeschermd deed. Hij heeft keer op keer de keuze gemaakt om tegen me te liegen, me te manipuleren en van me te stelen.
Inmiddels zijn we meer dan een jaar verder dat ik voor het laatst contact met hem heb gehad, maar nog steeds word ik er dagelijks mee geconfronteerd. De spullen die ik mis in mijn huis, de schade die hij heeft aangericht. Een brandgat in een vloerkleed, vlekken van drugs op mijn aanrechtblad in de berging. Nu nog komt er wekelijks wel een situatie in me op waarvan ik dan denk: o! daar loog hij natuurlijk ook over!
We zijn inmiddels bijna 5 jaar verder sinds ik hem heb ontmoet en het heeft veel schade bij me aangericht. Ik vertrouw mensen niet meer. Ik ben 5 jaar verder en nog steeds alleen, maar nu met een groot wantrouwen naar andere mensen toe.
Hij leeft intussen op de zak van iemand anders, van ons allemaal. Hij leeft van belastinggeld en blijft doorgaan met anderen voorliegen. Hij is een charmante man die ontzettend goed is met woorden, dus waarschijnlijk heeft hij inmiddels ook wel weer een nieuwe partner gevonden die hij in de maling kan nemen. Hij doet een opleiding als ervaringsdeskundige en gaat mensen begeleiden die verslaafd zijn. Hij liegt alles bij elkaar om zijn zin te krijgen, maar hij is gevaarlijk. Hij laat slachtoffers achter, waar hij ook gaat. Mij, mijn dochter, zijn ex en zijn kinderen.
Ik heb me geschaamd. Geschaamd dat ik erin ben getrapt, in zijn leugens. Geschaamd dat hij zo’n invloed op me kon hebben en dat ik het niet doorhad. Ik schaamde me dat ik er niet eerder mee ben gestopt en dat hij zo misbruik van me kon maken. Maar weet je? Ik schaam me niet meer. Ik wil er wél over praten, omdat het mij helpt als mensen weten wat ik heb meegemaakt. Ik wil geen schaamte meer voelen voor iets waar ik het slachtoffer van ben. Ik ben niet zielig, maar wel een slachtoffer.
Ik hoop vooral dat mijn verhaal anderen kan helpen. Dat door mijn verhaal te delen, anderen herkenning en erkenning kunnen vinden. Dat anderen hierdoor misschien na gaan denken en onderzoek gaan doen naar hun eigen relatie. Dat ze die hopelijk nog om kunnen draaien of juist de keuze kunnen maken om zonder de ander verder te gaan. Welke keuze je ook maakt, weet dat je hier een luisterend oor kunt vinden.